30/4/12

Yo vi con mis ojos la lluvia de meteoros de la constelación de escorpión...



Unha desas mañás tan desomellantes, mentres esperaba realizando o meu traballo afeito.
Esperaba por ela, ou esperaba a alguén. O caso é que non lémbrome ben. Sei que esperaba
a alguén e mentres pensaba o bosquexo facía divagar a miña mente. Aínda que creo
que foi ao contrario. Eu divagaba cos grafos mentres facía a afeita espera que non me conducía 
a ningunha parte. 
Deixei voar a imaxinación, como tantas veces e sen moverme do luar encargouse ela de facerme
viaxar por outros moitosreencontrándome con tantos que cheguei a perder a localización.
Gran traslado. Estaba na constelación de Escorpión.
Centelleaba
Una de esas mañanas tan dispares, mientras esperaba realizando mi trabajo habitual. Esperaba por ella, o esperaba a alguien. El caso es que no me acuerdo bien. Sé que esperaba a alguien y mientras pensaba el boceto hacía divagar mi mente. Aunque creo que fue al contrario. Yo divagaba con los grafos mientras realizaba la acostumbrada espera que no me conducía a ninguna parte.
Dejé volar la imaginación, como tantas veces y sin moverme del lugar se encargó ella de hacerme viajar por muchos sitios reencontrándome con tantos que llegué a perder la ubicación.
Gran traslado, estaba en la constelación de Escorpión
Lostregaba.

29/4/12

ROMPEFOLES: Parca roca fría, súplica pues llanto [La melancolía es un sentimiento áspero que sólo se padece solo]


[Cuando entré en ese infierno contemplé lo siguiente: Las llamas a la izquierda ardiendo. Indiferente roca gélida de fuego. Nubes se cernían deseando
cubrirlo todo. El tiempo nos dio la razón, por delante lo teníamos. Tranquilamente regresamos a la senda con alguna duda por mi parte, sin ninguna de ella]
Moza qu'á moitos fai cara, dígoche Jan qu'è unha maula





                                                                                                             


Tantas veces percorrendo por ista zoa sen reparar nelas.
Ista vez, con coidado, ao mirar o que deixabamos detrás
démonos conta do mimetismo dista formació rochosa.
El, con costume, coberta a súa cachola, prega á Indiferente
devólvalle á súa amada iacente.
A Rompefoles, con caperucha, 
ladeiada, móstrase arrogante e altiva. Faciana.
A que xace tras de si está coseu rostro
cara ao ceo durmindo o soño eterno.
A viaxe foi mentres a volta circular do labirinto
e enlazando coa Senda Maeso atopámonos eso.
Se precisades saber onde está pódovos dar outras pistas.
Segundo sexa o ángulo e o noso punto de vista
ten outro nome, iste, máis común. Xeitoso obelisco[d.D´]

Tantas veces pasando por esta zona sin reparar en ellas.
Esta vez, con cuidado, al mirar lo que dejábamos detrás
nos dimos cuenta del mimetismo de esta formación rocosa.
Él, con túnica, cubierta su cabeza, ruega a la Indiferente 
le devuelva a su yacente amada. La Parca, con capucha,
ladeada, se muestra arrogante y altiva. Descarada.
La que yace tras de sí está con su rostro
hacia el cielo durmiendo el sueño eterno.
El viaje fue durante el regreso circular del Laberinto
y enlazando con la Senda Maeso nos encontramos eso.
Si necesitáis saber donde está os puedo dar otras pistas.
Según sea el ángulo y nuestro punto de vista
tiene otro nombre, éste, más común. Con forma de obelisco[d.D´]

23/4/12

Desenlaces oníricos o las mir(i)adas

[Exterior:70x50]


The Who - Wont get fooled again

Cuánta razón llevan tus palabras; cuánto aun por hacer se podría con esos chicos. Seguro que llegarían muy lejos, aunque no tanto.

Me gustó ese silencio para unas palabras cargadas de rabia y envidia, tal vez; brillante sólo lo es un tipo de arroz. El brillo de las personas es más por constancia que por fuerza. En astronomía muchas veces vemos lo distante, no por fuerza, sino por la constante con que nos llega, a nuestros ojos, viajando a través del tiempo. Atravesando el espacio, creándolo su través. Mientras en el espacio creado el tiempo es concreto, en el tiempo el espacio se engendra en la misma medida en que el tiempo lo necesita para llegar de un punto a otro en función de su velocidad. A tiempo o a destiempo; la muerte siempre es injusta cuando se arrebatan en ella vidas jóvenes. El fin, de la muerte, no justifica los medios por ella empleados nunca. Sus medios son muchos, mas son algunos tan trágicos y brutales que nos consternan tanto por el dolor que producen, ajeno o propio.
El peor bache, a la constancia, es la interrupción que produce la muerte. Es la inconstancia definitiva, única e irremediable. Eran alumnos brillantes.
Lo peor es el sufrimiento para esos padres. Mucho tardarán en pasar ese mal trago, si lo llegan a asumir. Con el esfuerzo y comprensión que cuesta una vida y como se viene abajo por una  muerte a destiempo, ilógica e injusta, contraria al ciclo vital natural.
Contrasentido y contramano.
Natura non facies saltus.

[En los sueños hay tantas miradas como sucesivas personas pasan por nuestros lados. Rondan tantas que sólo de algunas se recuerdan expresiones y caras]


Canta razón levan as túas parolas; canto aínda por facer poderíase con eses mozos. Seguro que chegarían moi lonxe, aínda que non tantinho.
Gustoume ise silencio pra unhas parolas carregadas de carraxe e envexa, talvez; brillante só o é un tipo de arroz. A brillantez das persoas é máis por tenacidade que por forza. En astronomía moitas veces vemos o distante, non por forza, senón pola constante con que chéganos, aos nosos ollos, viaxando a través do tempo. Atravesando o espazo, creándoo o seu través. Mentres no espazo creado o tempo é concreto, no tempo o espazo procréase na mesma medida en que o tempo necesítao para chegar dun punto a outro en función da súa velocidade. A tempo ou a destempo; a morte sempre é inxusta cando arrebátanse nela vidas novas. O fin, da morte, non xustifica os medios por ela empregados endexamais. Os seus medios son moitos, agora que son algúns tan tráxicos e brutais que azórannos tanto pola dor que producen, alleo ou propio.
O pior furaco, á constanza, é a suspensión que produce a morte. É a inconstancia definitiva, única e irremediable. Eran alumnos ademirábeis
O pior é o padecemento pra eses pais. Moito tardarán en pasar ise mal grolo, si chégano a asumilo Co esforzo e intelección que custa unha vida e coma vense abaixo por unha morte a destempo, ilóxica e inxusta, contralla ao ciclo vital natural.
Contrasenso e contramán.
Natura non facies saltus.
[Nos sonos hai tantas olladas coma sucesivas persoas pasan a rente nosa. Roldan tantas que só dalgunhas lémbranse expresións e faces d:D´]

Composición centesimal

[Exterior:59´5x42]




Uns deses días de recuperación dos sentidos
logo de tantas covas que ollar:
Hai ras manxabolos, paxaros miúdos, guicho fanado,
galos cataventos aos que todo dálles igual,
golfiños cadrados, peixes olleirosos, cometas
delito de voo, aguias descalzas, alpragata de rúa,
soles asolados, globos oculares, hipertrofias mamarias,
sinsentidos políticos, anacos de papel, sumas cores,
cunchas descornachadas, prantas do pé, pálpebras incertas,
olleiras secas, tenazas ruins, multicopistas de peaxe,
cascos sen coco do revés, xarra sen fondo, pipa sen coartel,
chisqueiro clíper, submariño aberto, ex tenidor fanoto,
caixón aberto, despacho despechado, suma e segue,
foguete tranquilo, aboa de papel, naipe sen tapete,
colares sen pescozos, ollos que non ven…
Miolos que máncanse.





Unos de esos días de recuperación de sentidos
después de tantas cuevas que explorar:
Hay ranas zampabollos, pájaros menudos,
gallos veletas a los que todo les da igual, tío desorejado,
delfines cuadrados, peces ojerosos, cometas
delito de vuelo, águilas descalzas, pantuflas de calle,
soles asolados, globos oculares, hipertrofias mamarias,
sinsentidos políticos, trozos de papel, sumos colores,
conchas descaracoladas, plantas de pie, párpados inciertos,
ojeras secas, tenazas ruines, multicopistas de peaje,
cascos sin coco del revés, jarra sin fondo, pipa sin cuartel,
mechero clíper, submarino abierto, ex tenedor mellado,
canjilón abierto, despacho despechado, suma y sigue,
cohete tranquilo, bolitas de papel, naipe sin tapete,
collares sin cuellos, ojos que no ven...Cerebro que se golpea.

21/4/12

Concentración única

[Exterior:70x50]



Nada se debería haber dejado sin realizar durante las ideas fértiles, luego se desvanecen y ya no vuelven. Se gana experiencia y conocimiento que aunque no se pierde, cuesta mucho más ponerlo en movimiento. Para entonces nuevas proposiciones regresan y , aunque mejoradas, ya no tienen la frescura de otros momentos pretéritos. Con lo físico igual ocurre, es mejor mantener una constancia sin desfallecer que pegar saltos sin ton ni son. Cuando se retoman algunas actividades en paradas prolongadas se debe tener la tranquilidad que reportan los años; pues en caso contrario las lesiones pueden interrumpirlas para siempre.
Determinadas personas tienen la suerte de mantener la memoria con los gustos del pasado y recordando a determinadas matronas que otorgaban el calor necesario para transmitir el tacto sensible en quien pusiesen sus manos. Algunos cetros nos alcanzaron y ahora se transportan testigos deseosos de cumplir con lo pactado.
Sólo el tiempo quebrará la razón cuando impida seguir sosteniéndolo; para entonces ya habrá tiempo de conseguir nuevo heraldo al que educar en el menester mismo de lo anterior.

20/4/12

DesConexión nuclear


[Exterior: 70x50.En el cartapacio verde se encontraba sumergida bajo láminas de corales de blancas celulosas y sepias. A veces me pregunto como respiraba]


 Non era fácil adourar entón. A ceibedade que tiña estaba condicionada por motivos endóxenos, aínda que parecese esóxena. Ou sería visversa?. Mais tiñas algo nefasto que acabou con ela, sempre o houbo. Algo que ía máis aló da miña comprensión pra expricalo. Esa intuición conducíame a afastarme, ás veces moito.
Era fácil adourar os mutuos acordos polos que vimos caer outros muros outos, e mentres, eu subía escaleiras. A conexión tanxible desaparecía ao estar sometido a determinados e escasos intres ceibes.
Era fácil adourar a quen viñan comigo mentres os seus donos vían o fútbol acompanados de estraños e amigos. Coma nun harén, máis dunha vez, atopeime eu recolleito tomando a tempo o que os outros habían por horas querido As condicións sometidas por homes do mañá non ían comigo. Palurdos escuros que non entendían cales eran os meus camiños nos que seguir aos poucos afastándome contigo. As parolas sempre foron amargas e posesivas, eran de inxustiza. Os feitos, os meus eran verdadeiros e adecuados e coitados, represos. Nunca houbo liberto maior que aquel que amou con cortesía valente a tantas e tantas frías rocas da campiña, da meseta, da montana. A tanta chaira.
 Agora despexado de todo e algo dolorido esperto a un novo horizonte de confusións próximas ao esquecemento.bd.



[La traducción, en los comentarios, con los típicos localismos y otras formas]d:D´
Pink Floyd: Echoes(Live At Pompeii)

18/4/12

El Litofalo de Pasión.







(Non)Sabía que alí che atoparía cando alcanzase por longas e tortos carrouchos, atallos pedrosos,
que non conducían a parte algunha. Dábame o mesmo, non tiña destino, só camiño por perderme sen motivo.
(Non)Sabía que alí che acharía cando chegase tras longas horas, ao mediodía; cando todos pairan pra xantar, cando o descanso chama á sesta curta.
(Non)Sabía que, sabia roca, veríache asomada ao bordo do diedro facendo carantoñas ao vento, a piques de voar.
(Non)Sabía que, empuxado polo aire, da túa man e apoiándome na túa pel podería seguir subindo pra contemplar contigo, fermosa roca, a paisaxe de vertixe no que me vexo envolvido cada noite.
(Non)Sabía que cada semá tomarías a suititución e transformándoche adoptarías ser outra.
Entón eu sedento prostraríame aos teus cimentos e adoraríache.
Coas miñas cordas ou sen elas, rozando as túas arestas e acariñando os teus lombos deixaríame levar...
escadar ata a cima.
d:D´
(Mais tiña toda o consolo dela)

(No)Sabía que allí te encontraría cuando alcanzase por largas y tortuosas veredas, trochas pedregosas,
que no conducían a parte alguna. Me daba lo mismo, no tenía destino, sólo camino por perderme sin motivo.
(No)Sabía que allí te hallaría cuando llegase tras largas horas, al mediodía; cuando todos paran para almorzar, cuando el descanso llama al corto sueño.
(No)Sabía que, sabia roca, te vería asomada al borde del diedro haciendo carantoñas al viento, a punto de volar.
(No)Sabía que, empujado por el aire, de tu mano y apoyándome en tu piel podría seguir subiendo para contemplar contigo, hermosa roca, el paisaje de vértigo en el que me veo envuelto cada noche.
(No)Sabía que cada semana tomarías el relevo y transformándote adoptarías ser otra.
Entonces yo sediento me postraría a tus cimientos y te adoraría.
Con mis cuerdas o sin ellas, rozando tus aristas y acariciando tus lomos me dejaría llevar...
escalar hasta la cima. d;D´
(Pero tenía toda esperanza de ella)

17/4/12

"Balandro" con unos amigos.













Balandro con unos amigos o navegando con unos amigos cuando por babor teníamos empuje. Todos al extremo, compensando. Me pidieron unos bocetos mientras ellos divertían las olas con sus vaivenes. Cuando llegamos a puerto, atracamos, tenía las manos heladas, las hojas mojadas.

Finalmente hice varias pruebas, incluso las de raspado con ceras sobre fondo negro; es como un negativo, una regata nocturna. Seis horas después hubo galerna.

Gran lenticular.

[Lenticular sobre Teide. Gracias Eu por la toma]


16/4/12

Selene o alegoría libidinosa en clave de Fa (o, No me toques la cítara)

[Medidas:24´5x33]
Starsailor-Love is here



Venía pensando, uno de esos días en los que todo tiene un color vivo, en el tren cuando me fijé en esa expresión tuya que tanto me invade. Luego apoyé los grafos en las gomas del marco de la ventana y miré a su través. Estábamos llegando a la estación cuando subiste de un salto y pronunciaste aquello de: - Me deja su billete, por favor...
Como obnubilado me quedé con él en la boca, entre los labios, a la vez que mis manos recorrían todos mis bolsillos. Te pusiste seria y lo cogiste de ella. Otra vez obnubilado. Lo comprobaste y sonreíste.
Me quedé dibujando mientras te alejabas. Luego te recordé toda mi vida, cuando en el billete habías puesto tu número de móvil. d;D´


Viña pensando, un deses días nos que todo ten unha cor viva, no tren cando me fixei nesa expresión túa que tanto me invade. Logo apoiei os grafos nas gomas do marco da fiestra e mirei á súa través. Estabamos chegando á estación cando subiches dun salto e pronunciaches aquilo de: - Déixeme o seu billete, por favor...
Como aparbado quedeime con el na boca, entre os beizos, á vez que as miñas mans percorrían todos os meus petos. Puxécheste seria e collíchelo dela. Outra vez  aparbado. Comprobáchelo e sorriches.
Quedeime debuxando mentres che afastabas. Logo recordeiche toda a miña vida, cando no billete puxeras o teu número de móbil.
d:D

15/4/12

A Cruña

[Medidas: 32x24´7]

"Narcisos, soberbia humildad que revienta el mucílago.
Cínica apariencia atrapando el sol.
Reflejo externo de orgullosa belleza...efímera"
                                                      bDeíca-r

                                                                                      

14/4/12

Un suculento grafiti para Ulises


[Medidas 29´7x21. Cuando se esgrafía intencionadamente nos podemos encontrar con 
agradables sorpresas; los días soleados y crecidos ayudan a aumentar las ganas de vivir cada día]




A nosa educación escomeza alcanzando a súa madurez eiquí.
Máis tarde, consolídase con outra superior. Mais, só eiquí, están as bases da nosa construción. Unha marea que iniciouse á máis temperá aventura, á vida. Ficará, só cando arromata.Mais pode finar con ela unha síndrome desomellante. Non deixedes que os gobernos liberais e mentireiros arrebátena pra os seus interese, poñendolles prezos fora do alcance dás xentes.

Nuestra educación comienza alcanzando su madurez aquí.
Más tarde, se consolidad con otra superior. Pero, sólo aquí, están las bases de nuestra construcción. Una singladura que se inició a la más temprana aventura, a la vida. Finaliza, sólo cuando acaba.
Pero puede terminar con ella un síndrome  diferente.

13/4/12

Cadelo

<><><><>
[Podríamos añadir muchas cosas sobre esta trocha pero con esto queda una parte dicha, la otra lo será más adelante. El interés depende de muchas cosas. Ya haremos unos comentarios cuando haya ganas. Sabéis, los que lo sabéis, donde me encuentro]




Y él muy decidido le preguntó..........................E il moi dicidido lle preguntou
si deseaba ser adorada o idolatrada..............se desexaba ser adourada ou idoiatrada
La roca con notable voz...................................a pedra con notabel voz
respondió que dependiendo............................respondeulle que dependendo
de su situación podría ....................................da súa situació podería
decidirse por una o dos..................................dicidirse por unha ou  dous


Adorar o Idolatrar..........................................Adourar ou idoiatrar
Dejemos que la roca decida..........................Deixemos ca rocha dicida



                                                                        [.........O...........VICEVERSA............]                    
"Verde liquen, verte liquen. Verde deseo, verte quiero  
Verde, verte liquen. Vertequiero, verdeseo
Verte siempre verdecer, ver crecer verde
Ver para creer ver, liquen" d;D´

12/4/12

Residuos...580[Mudanza]

["Ya no queda Nadie".Exterior: 32´2x45´7/ Interior: 29´7x21. Hace ya décadas que los campos se llenan de basuras. Son frágiles terrenos que se descomponen fácilmente. Ocurre en los alrededores de las ciudades]
[Nada Como El Sol..Sting cantando en castellano FRAGILIDAD]


La fragilidad de un ecosistema es tan delicado como el de las personas en sociedad, sino se obtiene el estado de bienestar termina por devorarlos y finalmente mendigar sus tierras.



En la primera no quedaba "naide". 
En la segunda me dijeron adiós.d;(

11/4/12

Residuos...61881[Ya no queda Nadie]

["Ya no queda Nadie".Exterior: 32´2x45´7/ Interior: 29´7x21. Hace ya décadas que los campos se llenan de basuras. Son frágiles terrenos que se descomponen fácilmente. Ocurre en los alrededores de las ciudades]              

[Nada Como El Sol..Sting cantando en lusitano FRAGILIDAD]




Cuando camino hacia ninguna parte voy viendo todas las pocas setas que quedan. Éstas, en determinados lugares, como escombreras espontáneas, van desapareciendo y desde ellas si nos paramos a contemplar se pueden ver a sus inquilinos comenzar mudanzas hacia otro lugar. Más adelante veo otras con igual resultado. Se marchan, se trasladan y poco a poco el campo se vacía de cuidadores y cuidados. 
Una última vez que pasé por allí pude ver a sus habitantes emprender un viaje triste, melancólico al dejar su antiguo lugar.
Las personas y su entorno son de una fragilidad equivalente. Ambos son necesarios o se pueden perder para siempre; del equilibrio de ambos, en simbiosis, dependerá su efímera FRAGILIDAD.
Las setas son las primeras que se perjudican por la contaminación de sitios por plásticos, vidrios, papeles, telas, cables, hierros, desperdicios, basuras de todo tipo y cartón.
En la primera no quedaba "naide". 
En la segunda me dijeron adiós.d;(

10/4/12

O afiador das maus grosas



Exterior.45´7x32´2/Interior.42x29´7








...Y con su rueda cebolar,detrás lleva a la chavalada que alegre escucha su silvar...
- Aaaaafilador y paragüero, quieeerooo comerrrrr y no puedo...!!!
Y así caminan por el mundo los afiladores de Ourense [ *Terra da chispa], por el mundo entero con su barallete.


...E ca súa roda cebolar, tras sí leva a rapazada que alegre escoita o seu asubiar...


- Aaaaafiador e paraugueiro, quero manxar e non poido...!!!


E así camiñan polo mondo os afiadores do Ourense [*Terra dá faísca] , polo mundo enteiro co seu barallete.


[*Terra da faísca/Terra da muxica/Terra da chispa. Por la cantidad que se producen de ellas cuando están afilando. El "barallete" es una jerga inventada(actualmente se intenta recuperar, empleando palabras de otras leguas como el latín, el francés, galaicolusitano, etc; todas mezcladas daban un batiburrillo difícil de entender) y empleada por estos para usarla entre los de su oficio, evitando así que otros entendiesen que decían. Yo el poco que sé me lo enseñó mi padre]

9/4/12

Los sobres también son válidos


[Quedaros escuchando a Eric Burdon con su San Francisco Nights]

                     

A veces en las esperas de las consultas, en los sobres de las placas, no hay mayor entretenimiento que tirar de Bic e imaginar un mundo libre, hacia el noroeste.
A veces en los quirófanos, cuando hace frío, solía hacerlos en los informes. Por divertimento para ir "matando el aburrimiento"; por aquello de que no sabes si te dejarán en condiciones de seguir...
Con bocetos llenos de naves lámpara (faro) por donde calibrar enormes distancias, tremendas.
Muchas miradas de las otras gentes quedaban reflejadas en sus propias conjeturas. Pero las ideas vuelven enseguida.
Perdidas entre las hojas se quedan como simples ejercicios de destreza, en papel de estraza.

8/4/12

Replicante

[Exterior:70x50.Sanguina, pastel, carbón.]

[Estaba entre las hojas, detrás de la mesa de dibujo de la pared. Tiene un aspecto tranquilo y posiblemente pase tiempo acompañándose de otros papeles a los que hace compañía y cuenta historia de madera, de alguna manera, ahí queda]

7/4/12

Ella o los sueños de la libido.

[Perdida por entre cartapacios y otras láminas se encontraba caprichosa.Exterior:59´2x42. Ella, o los sueños de la vigilia libidinosa en 
domingo por la mañana después del desayuno en la cama]

Comentario:
Perdida por entre cartapacios y otras láminas se encontraba caprichosa. Tiene la sensualidad de las Venus que se esconden tras las uces de los arroyos que con tenues arrullos mece un tono de vértigo. Entre pastoriles horas nada es capaz de escapar a sus encantos. Embriagado el lecho del bosque en sus formas, tras unas ramas contemplo cuanta admiración siento. Incapaz de desatarme a tiempo, incapaz a tanta ilusión, viajo ahora por un universo de misterio e imaginación.
Pudor sobrio que me colgaste una soga al cuello, llévame al huerto sin pretensión cierta para que se desprenda la piel de la ansiedad que siento.
Regresando, de vuelta comienzo, la sonrisa camina a la par de la sombra que habiendo clareado el día, es ahora de una transparencia abierta.
Gracias por quererme hasta el límite insondable
Entonces vente conmigo al otro lado del universo,
Llévame contigo a tu interestelar firmamento
donde sólo nosotros podamos observar lo inobservable
Donde besarnos de forma inconfesable
Donde las estrellas de envidia se apaguen
todas al competir contra nuestros destellos ciegos[d:D´]

Comenta: 
Agochada entre cartafoles e outras láminas atopábase antoxada. Ten a sensualidad das Venus que se asconden tralas uces dos regueiros que con tenues rorós remexe un ton de vértigo. Entre pastoriles horas ren é capás de fuxir aos seus encantos. Embriagado o leito da touza nas súas formas, tras unhas polas contempro canta admirazón sinto. Incapaz de desatarme a tempo, incapaz a tanta ilusión, viaxo agora por un universo de misterio e imaxinación. 
Pudor sobrio que me colgaches unha soga ao pescozo, lévame ao horto sen pretensión certa pra que despréndase o pel da ansiedade que sento. 
Regresando, de volta comezo, o sorriso camiña a par da sôma que habendo crareado o día, é agora dunha transparenza aberta. 
Grazas por quererme ata o límite insondabel 
Entón vinche comigo alén do universo, 
Lévame contigo ao teu interestelar firmamento 
onde só nós poidamos observar o inobservabel 
Onde bicarnos de xeitos inconfesabel 
Onde as estrelas de envexa apáguense 
todas ao competir contra os nosos escintileos cegos[d:D´]

6/4/12

Su majestad Sar y el vetusto castaño

Exterior.45´7x32´2/Interior.42x29´7



Recuentan que un día de soplidos y vientos, en las costas, el mar tenía frío de tantos aires céfiros. 
Esperando paciente a un sol de verano que tardaba en echarle una mano. Las olas esperaron y aconteció que, por fin, el sol se hundió. El mar de fondo se calentó y recibieron los peces baños de sales marinas para lavar sus espinas. 
De unas pompas de jabón, una niña, soplaba compitiendo con Eolo por darle al sol una nariz. 
Tanta fue la ilusión que, Neptuno, alegre abrazó al astro por los pelos entre sus sollozos de sueño 
Unas burbujas salieron del bote. Ahora es tarde decía alguien. Apuremos algo más la tarde que aún es pronto pues el sol nos mira y brilla. 
De entre ellas una fue a convertirse en globo que comprobó como el aire aun tenía rastros del amigo del norte.d;D

Gimnos.


GimnastaGimnosDesnudo
...Sudor...
DesnudoGimnosGimnasta

5/4/12

Gigante escondido...

[la letra traducida de este tema musical merece la pena leerlo en su propia pantalla. Echad un vistazo...vereis lo que siento. Y vosotros?]

Escondido el grande tras las rocas
evita así la muerte que le ronda
Cubierta la espalda por otras
singulares grises, pardas y rojas
Desde siglos paciente espera
ante la mirada atenta de parca
sostenida constante la mirada
ella, él sin levantar siquiera
la que piensa agachada lleva.
Asunto que siempre acecha
a todos si en el empleo no usa
útiles de pericia para la cima.
Como un gigante desvanecido
encuentro muchas otras arriba
y desde entonces yo camino
sin rumbo trochas y sendas.d:D
[Acariñamos a idea romántica de vivir situacións singulares coas persoas que amamos e coa mesma idea pódense desvanecer esas persoas dando paso a outras que,talvez,sempre estiveron e que agora son moito máis importantes.A situación extravagantemente romántica en que nos atopamos lévanos a compola na nova realidade.Sumamos a isto un novo hourizonte de amor que nos pode martirizar,pero que de intre a algunhas reconforta…Tempos pasados nunca foron mellores….É tempo de xuntar sensacións á velocidade crítica de 110 por hora o mundo vese pasar con calmo e a letra dunha canción pode quedar ,pra sempre,ligada a un intre peculiar]d:D

Miguel me llaman, mas soy barro.

Volumen de barro para formas orgánicas. Molde para yeso-cera-resina-bronce.


4/4/12

DANIKXT Caxete...

Danikxt Caxete pintando detalles; calle Hortaleza.

[El hombre que fotografiaba estaciones orbitales]

Les contaren otros la breve historia de Daniel Caxete. Les contaren alguna vez como de un soplido crea contornos coloridos, desos que vuesas mercedes creen grafos, murales o frescos. Oleos, acuarelas, esculturas. Como cuando sucumbieron las estrellas, estaciones orbitales y otras chatarras al objetivo de su cámara, de su diafragma, de sus ojos.
Les contaren otros la breve historia de Dani da Vinci, el Caxete: Dibujante y pintor, bocetista, ilustrado creador de inventos varios para coleccionistas, joyeros y relicarios. Cámaras de tomavistas, acuáticas, batiscafos para bañeras, anzuelos de plato, gafas de socorrista, pañuelos de titanio, pinceles de laser, pianos desteclados... Profesional y experto en las Artes Plásticas Todas. Consumado artista, astrofotógrafo y astrógrafo. Observador costumbrista y arriesgado.

La Nasa ha sucumbido a sus deberes y reconocen su estilo. Enhorabuena Dani Caxete.


3/4/12

El molino...O muiño

Saída da auga do muiño da Faldarruda, perto dos lameiros dos morodios. Baixo a canle chea de silvas e estrugas

Baixabamos da man cara ao muíño                           
polo carroucho vello.
Baixabamos da man, ti, eu, e eu contigo.
baixabamos polo carroucho vello
Ningén dixo nada polo camiño.
Contabasme que polas noites berraban as avenoteiras
Andabas ao melro polas mañás cedo
As pozas destapabas  ao mediodía
que regabanlles os lameiros
Pola tardiña recollías o centeo
e cara á aldeia chegabas polo carroucho do medio
Baixabamos da man cara ao teu muíño
dende Pousada sendo eu un cativo
Cruzabamos a ponte de pau do *teu 
As serpes afastabanse cos teus pasos
contigo non había medo
Xa enfiabamos cara á estrada nova
Na acima andaban a seitura das poulas
Cos carros cheos, pastando coas vacas
Xa enfiabamos a nova pista
E no cume puñamos a vista
Pra chegar enriba...Bricd:)´

[* Implícito leva o seu "pai", xa que a ponte fixérale il. O uso do galaico local é un xeito meu coma unha lembranza aos modismos da bisbarras de Entrambolorríos. A traducción nos comentarios]

¡Qué ben fixete tirar cara o muiño! É do mais belo de todas aquelas paraxes.
-"Aquela mañá, o muiñeiro fixo unha tortilla de seis ovos. Comeuna toda.
Moeu, moeu sin descanso.
Él, o muiño e as suas pitiñas na Natureza.
¡Mañá collerá unha anguía coa mao na preseira! Comeraa toda.
¡Seguirá moendo!....Euphorbia
[Gracias Euphorbia por tu anécdota.
Es muy hermosa, es como la cuentas]

A Ciudadella

2/4/12

Entre mis bloques de hojas, mucilaginosas animaladas



Aparecían compuestas, hojas tras hojas, se crean para cerámicas que encabalgan unas con otras.
Luego, después, más tarde se juntan tantas que finalizan en las papeleras de las clases.
Se recuperan y,  sabiendo que son mías,  me las entregan.
Ahora y siempre se resuelven con leves trazos gruesos, esos pequeños "ratos".
Leves libélulas, desmanes piratas, musarañas hurañas, caracoles bribones, lirones caretos
Todo ese conjunto de vivos colores que corretean entre las rocas,
entre arenas y esparcidas hojarascas por donde mis ojos se van tras ellas...jeje d:D´ 


Desde el Laberinto[gigante y pajarito]




Se ve sólo desde fuera del circo, pero desde dentro del mismo. En ese dédalo encantado, en lo alto, pasada su puerta. Pórtico de misterio y enredo.
Luego lo vimos y desmadejamos mil posibilidades imaginativas del porqué de su descanso. Tras la espalda la parca, doble maldita, maliciosa al frente, espera con su capa sobrecránea, tras ella. Final y enlace, cerca de mataelvicial. Retrocederé por otro sendero, circunvalando navajuelos.

Gigante dormido y, tal vez, cansado.
Tantas veces visitado y, tal vez,  pisoteado.
Tras sus dueños levanta moles y coloca riscos
Los sueños de los montañeros que despiertan
temprano, tal vez, al alba  mañana
tratarán de trepar  alguna montaña.
Gigante que nos sueñas colocando
granodioritas de grandes masas
algunas veces escapan de tus brazos
piedras, tolmos y cantos rodados...d:D´