20/12/13

Óscar Estruga. [Una forma diferente de celebrar diciembre y felicitar fiestas...]

Y esto dice:
Que sean fiestas, importa poco el motivo. Cuélgala en el blog...
A mí lo que más me gustó fue recibirla...
Para todos deseo lo mismo
Felixcabodano :)´
e boo 2014

27/10/13

La Pedriza: ENTRE BRUMAS...[¿Entre bromas?]



Marble Sounds - The Days We Care About 

Forzado e preso por sensacións de soidade insuperábels acompañoume durante boa parte da mañá; case toda a tarde.
Deitada nun costado a lúa xa tombada mentres acadaba avisos dun amencer que lle dese licenza pra ver outras terras e deixase paso a sabas e veos.
Visillos por diante correndo constantes permitíronme ver entre craros o espello da auga abaixo. Entre eles, rochas; entre elas, sendas; entre lixos e trapalladas que botei un bocado aos pés dun paquidermo de dermis áspara e tempre quedo.
No carreiro  Maeso atópome tirando tanto máis que cento e a cada nova troca e é diferente o que antes foi, agora xa non era.
Reportaxe, 
chiculatiña e  plátano de merenda.
Un novo continuo, continúo, ao alcontro de escadadores aos que únome e mentres marco o camiño adianto que sendo á esquerda enfróntome pola outra a unha diaclasa perfecta pra deixar sobor os meus ombreiros as súas pegadas tras sacarme, na casa, a camiseta. Raementos, forza, empuxe, empotramento, mordicadas, periza e testudez como aquelas godallas que apancándose deixan feridas nas súas cacholas e marcas entre xaras. d:D´






           
      

 






Forzado por sensaciones de soledad  insuperables me acompañó durante buena parte de la mañana; casi toda la tarde.
Acostada en un costado la luna ya tumbada mientras esperaba avisos de un amanecer que le diera permiso para ver otras tierras y dejase paso a sábanas y velos.
Visillos por delante corriendo constantes me permitieron ver entre claros el espejo del agua abajo. Entre ellos, rocas; entre ellas, sendas; entresijos y zarandajas que eché un bocado a los pies de un paquidermo de dermis áspera y temple quieto. 
En la senda Maeso me encuentro disparando tanto más que ciento y a cada nueva cambia y es diferente lo que antes fue, ahora ya no era.
Reportaje, chocolatina y plátano de merienda.
Un nuevo continuo, continúo,  al encuentro de escaladores a los que me uno y  mientras marco el camino adelanto que siendo a la izquierda me enfrento por la otra a una diaclasa perfecta para dejar sobre mis hombros sus huellas tras sacarme, en casa,  la camiseta. Roces, fuerza, empuje, empotramiento, mordiscos, destreza y tozudez como aquellas cabras que golpeándose dejan improntas en sus cabezas y marcas entre jaras.d:D¨

25/10/13

EL FINAL ESTÁ CERCA...[Eduardo Cruz Acillona]

[Eduardo Cruz Acillona y Marcelo, durante la presentación del libro]



[Eduardo Cruz y Helena Cosano]
  Cuando llegamos el dinosaurio ya no estaba; o demasiado temprano o muy tarde para tal suceso.
  Convocaban a las ocho. 
Mi habitual puntualidad se vio sacudida por una sensación de desconcierto, luego desvanecida cuando llegó Eduardo Cruz Acillona. Eran las ocho y dos minutos.
   Dos tercios de Mahou y unas firmas para el registro, en el libro
Pasado el tiempo comenzaron llegando todos ellos y muchos más.
    La lectura, mientras se hacía la hora prevista, me duró un tercio...de cerveza y otro tanto del que me llevaría para los ratos de metro. No fue así.  Finalizada a carcajada silenciosa le pedí otro que no fuera el mismo. En todos los que traía ponía exactamente igual: El final está cerca...!
Y tanto que lo estaba, cuando lo alcancé por su última hoja me di cuenta que era verdad; el dinosaurio aún estaba allí sobre un lecho de buenos microrrelatos.

Qué gran verdad, y qué gran profeta este Eduardo, qué Cruz.

El final está cerca...

Depende:
[Si lo tienes a mano sí, sino habrá que ir a por él]

Un libro que se lee en menos de lo que podrías llegar a imaginar.
Merece la pena y el afeitado al despertar recién levantado
Dalila se lo demostró a un Sansón beodo al que le tomó el pelo. Bien hubiera sido su deseo.
Qué pena, él se lo perdió.




Bar  Diablos Azules
Apodaca 6
 Metro: Tribunal



22/10/13

OSCAR ESTRUGA. [Exposición...AGUAFUERTES]



Óscar Estruga:

Grabados:
Hasta el 5 de noviembre 2013

Galería José Rincón:

C/Valverde 39, bajo izq.
28004 Madrid
[Metro Tribunal]






Del bronce maestro, escultor; 
experto artista grabador, pintor e ilustrador. Erudito de la tragedia griega y del mito.
Algunos que conocemos a Óscar sabemos lo que es mudar la piel de camiseta dejándome que la suya fuera musa durante una hora de temperamental muda.
Risas y admiración; 
sonrisas distensión.
Qué algo se me impregne...d:D´

Óscar Estruga y Javier Krahe  con unos amigos.














Javier Krahe: Eros y la civilización



  

Del bronze mestre, escultor;
expert artista gravador, pintor i il.lustrador. Erudit de la tragèdia grega i del mite.
Els que coneixem l'Òscar sabem el que és canviar la pell de la samarreta, deixant que la seva fóra musa durant una hora de muda.
Riure i admiració;
somriures distensió.
Que quelcom s'impregni...[Sincopada]


Javier Krahe: Los caminos del señor






Pasifae















Breve nota de a pie o andando:
Javier Krahe falleció el 12 de julio de 2015, siendo su cumpleaños el 30 de marzo, por lo que hoy, día 22 de abril de 2020, tendría 76 años. Susana Estruga es hija de Óscar Estruga, sobrina de Javier que es cuñado de Óscar. Cuando me encontraba realizando este reportaje, nos intercambiamos las camisetas que llevábamos. La mía con "payasos en blanco y negro" se la puso Óscar y yo me puse la suya que era blanquecina, muy del estilo de Picasso. Como nadie me hizo la foto con ella, sólo yo le hice la foto a Óscar. Incluso Javier se echó un pitillo al pulmón mientras reía...
En fin, son cosas que suelen pasar...que les hago fotos a todos y nadie me las hace a mí.
En fin, qué le vamos a hacer.





[Traducción en lengua catalana: Sincopada
Gracias, cómo siempre,  por tus arreglos técnicos]

16/10/13

TEMOR...[Agrocibe Aegeritas]...Tempus fungit

[Medidas: 42x29´7.(27oct13) Grabados serie: "Qué pasa tronco" ]
[Albertucho - Capitán Cobarde - ]



Llegan los tiempos oscuros para los seres inmaduros 
que siendo encontrados por otros estos sufren dolores 
desde la cabeza a los pies pasando por sus anillos.
Hay quien ya anda buscando aquellas  flores
sabrosas que de sus frutos carnosos con cestas  
y no bolsas.

Es  el ignorante, también el lego aunque a éste 
si le enseñas deja lo práctico y usa lo viejo, quien lleva
en los bolsillos plásticos para  no ser señalado
en su avaricia que si le dieran un saco 
se le quebraría del peso
Que cuanto más apaña más ansioso se pone 
y si todo el monte fuera, como dicen, esa planta
el día andaría de horas y tiempo escaso.

Sean pues y seamos equitativos 
que con una cesta ancha suficiente se recoge
y así dejamos ejemplares que continúen creciendo.
Otros pudieran entonces buscar y encontrar
pues cuando de limpiar se trata es tarea esforzada
dura y se tarda una tarde para lo que tan poco parece. d:D´


Chegan os tempos escuros para os seres inmaturos
que sendo atopados por outros estes sofren dores
dende a cachola aos pés pasando polos seus aneis.
Hai quen xa anda procurando aquelas  frores
saborosas que dos seus froitos carnudos con canastas
e non bulsas.

É o indouto , tamén o leigo aínda que a iste
si ensínaslle deixa o práctico e usa o vello, quen leva
nos petos prásticos para non ser sinalado
na súa avareza que se désenlle  un saco
crebaríaselle do peso
Que canto máis arranxa repaña máis cobizo ponse
e si todo o monte fóra, como din, esa pranta
o día andaría de horas e tempo escaso.

Sexan pois e sexamos equitativos
que cunha cesta ancha suficinte recóllese
e así deixamos exemplares que continúen crecendo.
Outros poideran entón procurar e atopar
pois cando de limpar trátase é tarefa esforzada
dura e tárdase unha tarde para o que tan pouco parece.d:D´

7/10/13

ANDRÓMEDA...[Una vez fui allí y me perdí, como no podría ser de otra forma]






Philip Glass: Truman Sleeps












Cuentos de Nocturno y Alevoso VI: 

Respiraba el pantano tanto que si teniendo sed hubiera sentido  fuera ése el motivo  para  una mañana sin rocío
No nos esperaban cuando llegamos allí.
Por el camino las distracciones, hablando, se entrecruzan perdiéndome.
- ¿Dani, hacia dónde, por allí?
- No, por la izquierda es la norma.
- Ahhh, vale...
Y seguimos conduciendo a más de ciento cincuenta  kilómetros de nuestra partida.
¿Qué nos motiva a venir aquí?
¿Quién aguanta  lentas exposiciones hasta que el destemple de las monturas va pidiendo un café para unas horas más hasta el amanecer?

Cuando llegamos no nos esperaban, como no esperábamos a esa EEI que ya casi amaneciendo asomó por el noreste reluciendo en vuelo durante minutos de cortos fotogramas,  para no deformar el firmamento...(Aunque a mí me hubiera gustado seguir su vuelo de curvatura óptica)
Pude no ver mil cosas, mas fuimos testigos de sinfín de ellas sin percatarnos de la presencia de seres diminutos que nos observaban y que él, sólo él,  retrató para arañar la realidad a montones de leyendas  que supersticiosas, en su pasado más lejano, aún lo siguen siendo en lugares tan cercanos como aldeas, villas y ciudades, sin tener en cuenta el lugar del mundo.
Un mar de nubes acumuladas, más que decorativas, produciendo sombras en tierras sedientas, se ciernen indicando si van o no cargadas. Bajo ellas esperan los musgos, correhuelas, algas, líquenes y arcillas llenen sus esponjosas hojas que gustan estar sumergidas.
Vemos un mar de nieblas allá arriba, del agua por encima, sobre nuestras cabezas, un mar de plantas pacientes esperando las contengan... El pantano respira, la noche es tan cálida que se empañan los procesadores, se calientan y ya pasada de madrugada la media se destempla la COSA, esa, del pantano y su espejo comienza a reflejar lo que en profundidad somera viene desde el más lejano espacio. Despacio...
Despacio.
Ahora ya podemos tocarlas con la mano sin temor a quemarnos por sus miles de grados. Años luz, cientos, se miran en el agua que mansa recoge el brillar nervioso de montones de ellas y los destellos de aviones que vagan buscando asfaltos trasatlánticos...La lámina se limpia  y lo que antes era ciénaga donde crían anfibios la  veo ahora desde otro punto de vista más clara y junto a la presa en esa zona me defino parvo más allá de las dos dimensiones.

El cielo. Noche estrellada, como aquel conejo vela de ojos orbitando aplastados sin conocer el equinoccio de su vida.
Andrómeda señalada sobrevolándola un satélite fugaz que haciendo su georrecorrido típico pasa en ese instante desapercibido.

Y yo cada día sé menos...
Estación Espacial Internacional.
Estela de avión, con su característico parpadeo.

Contos de Noituno e Aleivosio VI:

Respiraba o encoro tanto que si tendo sede sentise fose ise o motivo pra unha mañá sen orballo.
Non nos acadaban  cando chegamos alí.
Polo camiño as distraccións, falando, entretrócanse  perdéndome.
- Dani, cara a onde, por alí?
- Non, pola esquerda é a norma.
- Ahhh, xa...
E seguimos conducindo a máis de cento cinconta quilómetros da nosa saída.
Que nos afouta a vir  eiquí?
Quen aguanta  miudinhas exposicións ata que o destempre das monturas vai pedindo un café pra unhas horas máis ata o amencer?
Cando chegamos non nos asperaban, como non acadábamos  a esa E.E.I. que xa case alborecendo asomou  polo noreste coruscando en voo durante minutos de curtos daguerrogramas, pra non deturpar  o firmamento...(Aínda que a min gostoume seguir o seu voo de curvatura óptica)
Puiden non ver mil cousas, mais fomos testemuñas de sinfín  delas  sen decatarmos da presenza de cativos seres  que ollábannos e que il, só el,  retratou pra rabuñar a realidade a varrer de lendas que supersticiosas,  no seu pasado máis afastado, aínda o seguen sendo en luares tan pretos  coma  aldeias, vilas e cidades, sen ter en conta o luar do mondo.
Un mar de nubres amoreadas, máis que decorativas, producindo tebras  en terras sedentas,  cérnense denotando si van ou non carregadas. Baixo elas acadan  as carrizas, correolas, argazos, chantáns, acensalís,  e arxilas enchan as súas esponxosas follas que chistan estar mergulladas.
Vemos un mar de néboas alá derriba, da auga por riba, encol das nosas cacholas, un mar de prantas pacentes asperando conténhanas... O encoro respira, a noite é tan cálida que empánanse os procesadores, quéntanse e xa pasada da mardugada  a media  destémprase a COUSA, esa, do encoro e o seu espello comeza a reflectir o que en profundidade someira vén dende o máis afastado espazo. Amodo...
Amodo.
Agora xa podemos tocalas coa man sen temor a queimarnos polos seus miles de grados. Anos luz, centos, míranse na  auga que mansa recolle o tremelucir  axitado  de cheas delas e os escintileos de avións que vagan atopando piches trasatlánticos...A lámina límpase e o que antes era cénaga onde crían anfibios véxoa agora dende outro enfoque máis clara e xunto á vaira nesa banda defínome parvo máis aló das dúas dimensións.

O ceo. Noite estrelada, como aquel coello vela de ollos orbitando esmagados sen coñecer o equinoccio da súa vida.
Andrómeda sinalada sobrevoándoa un satélite fuxidío que facendo o seu geopercorrido propio  pasa nese ínterim  desprevido.

E eu cada día sei  menos...d:D´

29/9/13

LINGUA GALAICA...





Sen comentas no meu carón ainda afóguense os peixes fora...

[*Linguas e ourellas cocidas ou esco(lh)idas] bd
*Sinónimos invernantes da prosa raiana: palabras, excepto

23/9/13

¿Dónde andarás?...En la Luna, en una...[de fin de boedromion, de vendimia llena, como la luna]






















Conto sen Aleivoso e Noituno:
Cantiga sen nocturnidade nin aleivosia.
Lúa de lonxedade
Ás  veces trágame a luz como á vagalume.
Ás  veces que a luz pódeme
e póñome unhas lentes escuras pra non vela
noite terrible tralas voltas ao redor das
farolas sobre as que parvo estrélome
e precipítome a un tenebroso e luxado chan. d:D´

Cuento sin Alevoso y Nocturno:
Canto sin nocturnidad ni alevosía
Luna de distancia
Hay veces que me traga la luz como a la luciérnaga.
Hay veces que la luz me puede
y me pongo unas gafas oscuras para no verla
noche terrible tras las vueltas alrededor de
las farolas sobre las que parvo me estrello
y me precipito a un tenebroso y sucio suelo. d:D´


...Por mi parte los comentarios están cerrados, nada qué contar ni decir...

Eso


Música: De Usuahia a la Quiaca; G. Santaolalla: Diarios de motocicleta.

11/7/13

BRÚJULA SOBRE ESCÓBULA...*A alfándega raiana no absurdo [Desde Santurce a Alcatraz]













 
  
Desde esta alfándega raiana en que me encuentro sugiero (me) le hagas una oferta mejor y la introduzcas en este tu nuevo mundo en el que te encuentras reubicándote. Dame una pista como hacerlo, también, mío y me crearé una nueva nave para este universo al que has viajado. No me vendría mal una enseñanza que me haga conocer los controles y así, deliberadamente, dejarme llevar de una mano amiga por doquier y sin cualquiera. Qué interesante esa caverna platónica que nos acercas a un Plutón lejano y de verano. Me dejas un casco con pantalla de espejo y juntos viajaremos entre cascotes y peñascos y otros *aerolitos. Cuando conectaste mediante onda herciana yo hacía algo que se llama volar y ésta es una sensación tan desperdigada y endorfínica que poco después tengo una sensación de cansancio tan grande que me queda poco qué decir, decidir y amar…bd:D´ 
Pues eso…jeje

Dende esta aduana fronteriza en que atópome suxiro (me) fágaslle unha oferta millor e introdúzala en leste o teu novo mundo no que che atopas recolocándoche. Dáme unha pista coma facelo, tamén, meu e creareime unha nova nave pra iste universo ao que viaxaches. Non me viría mal un ensino que fágame coñecer os controis e así, deliberadamente, deixarme levar dunha man amiga por todas as partes e sen calquera. Que interesante esa pala platónica que nos achegas a un Plutón afastado e de verán. Déixasme un casco con pantalla de espello e xuntos viaxaremos entre cascotes e penedos e outros *asterolitos. Cando conectaches mediante onda ferciana eu facía algo que se chama voar e esta é unha sensazón tan espallada e endorfínica que pouco despois teño unha sensazón de cansazo tan grande que  quédame pouco que dicir, decidir e amar...

Pois iso... bd:D´
Brújula en escóbula



















Para viajar hacia el noreste peninsular, primero, además de esto, hay que darle la espalda al este y mirar cada puesta de sol para saber cuando es la precisa. En coche o en motocicleta sólo es cuestión de poner los controles a velocidad de curvatura absurda...

[*Cuando la frontera del equilibrio social se desborda es necesario tomar como buenas todas las atenciones para contemplar  que precise el paciente. No hay mayor prisión que aquella que está solo a un palmo de la libertad y sobre ésta recaen todas las interpretaciones posibles que los demás puedan sugerir
*Con doble significado por comparación en su forma y semántica, unos paleontológicos, otros siderales]

18/6/13

A biodiversidade do río Mente...La Biodiversidad del río Mente

[Daguerre  feita no Mente por Xosé Moncho Reigada]Narcissus pseudonarcissus]






[Narcissus pseudonarcissus,
daguerre feita por  Pastor Santamaría]
"Narcisos, soberbia humildad que revienta el mucílago.
Cínica apariencia atrapando el sol.
Reflejo externo de orgullosa belleza...efímera" 
Beato Darzádegos
"Trompóns, altivede homilde que reventa o mucilaxe.
Cínica aparenza furtando o sol.
Reflexo externo de fachendosa beleza...efímera"d:D´



[Narcissus bicolor, feita por Pastor Santamaría]
Xa está a funcionar o blogue de Fauna e Frora do río mente, se cadra o luar con maior diversidade de especies da bisbarra de Monterrei, hervas en especial.
Río Mente. Fauna e Flora
Ya está funcionando el blo de Fauna y Flora del río Mente, si cabe la zona con mayor diversidad de especies de la comarca de Monterrei, *vegetales especialmente 
[*En realidad Moncho nos está diciendo que es rica en variados y  especiales tipos  mencinheiras]

2/6/13

FERIA DEL LIBRO de MADRID 2013...[o cómo ser una fiera devorando libros]

[Algunos son zurdos; otras, además, poseen una gran habilidad para la lectura invertida.  :))   ]


Nada que comentar ante tal interese
pra algo que entra pola cachola
e remata asentando ben os pés. d:D´

Nada qué comentar ante tal interés
para algo que entra por la cabeza
y finaliza asentando bien los pies.d:D´

28/5/13

Un viaje de ida infinito...[ Las Torres, la Luna, Dani y yo en Torrelodones]

[Cuando realizaba con esta cámara estas fotos ya estaba muy alta. Fue posterior al trabajo de vídeo]



                 
Contos no estraperlo I :

Sobrevoei a atmosfera empuxada polo vento solar só de costado e onde todos cadraban eu tiña espranza de saír asubiando axiña que o meu foguete abranguese a estratosfera que ninguén pensaba tomase sen delonga ao chegar a ese punto arregado do que todo afástase e nada ponse por diante mais que a ionosfera da que me aspera máis adiante. 
Empurrei os meus soños de velocidade e separeime coma unha bala pra aproveitar "*circuncidala" e ver por derradeira quenda o panorama de terras afastadas visitando aínda que sexa a esta distanza dende a que aprezo cativas formas naquelas que aos seus pés son xigantescas montañas por onde homes e mulleres escadan crendo atopar un ceo azur despexado no que respirar un ar non viciado do que posuír o control pola outura.
Agora xa o meu arrouto é maior e contrasta con canto obxecto atopo nesta cacharreira que é a de posizonamento de tanto aparello eleutrodoméstico que cada país puxo ao descoberto pra controlar a uns, a outros e a todo o de máis. 

Devezados coma nenos foron a parar os seus sorrisos en raras estrañezas do que son os contratempos que semella resólvense filosóficamente sendo perciso. 
Só cábenos agardar que a técnica sexa capaz de resolver os máis de dous xigas de vídeo e daguerres que hai pechados na tarxeta de mamoria da minha saca das vistas. 

Cando acaeza botaremos uns foguetes ou unhas bombas...
de festa.  d:D´
[Hemos recuperamos el vídeo y seguramente echemos unos cohetes para celebrarlo]








Relatos ocultos I :

Sobrevolé la atmósfera impulsada por el viento solar sólo de costado y donde todos coincidían yo tenía esperanza de salir pitando tan pronto mi cohete alcanzara la estratosfera que nadie pensaba hubiera tomado sin tardanza al llegar a ese punto distante del que todo se aleja y nada se pone por delante mas que la ionosfera de la que me espera más adelante.
Impulsé mis sueños de velocidad y me separé como una bala para aprovechar "circuncidarla" y ver por última vez el panorama de tierras lejanas visitando aunque sea a esta distancia desde la que aprecio diminutas formas en  aquellas que a sus pies son gigantescas montañas por donde hombres y mujeres escalan creyendo encontrar un cielo azul despejado en el que respirar un aire no viciado del que poseer el control por la altura.        
Ahora ya mi impulso es mayor y contrasta con cuanto objeto encuentro en esta cacharrería que es la de posicionamiento de tanto aparato electrodoméstico que cada país ha puesto al descubierto para controlar a unos, a otros y a todo lo demás. 

Ilusionados como niños fueron a parar sus sonrisas en raras sorpresas de lo que son los contratiempos que parece se resuelven filosóficamente siendo preciso.
Sólo nos cabe esperar que la técnica sea capaz de resolver los más de dos gigas de vídeo que hay encerrados en la tarjeta de memoria de mi cámara. 

Cuando ocurra echaremos unos cohetes o unas bombas...
de palenque. d:D´












*Como una envoltura que circunscribe algo, a su alrededor, así son algunos vuelos que la circunvalan durante una vuelta completa y luego se alejan. Símil.
Dani, maestro, se conseguirá. Calma.

24/3/13

EL TERCER NACIMIENTO DE ULISES [José Docavo Alberti]


[Jueves 14 de marzo]















  Hacía un año y tres meses que no lo veía, desde aquella vez cuando entrando en el metropolitano dijo:
  Ayer, un día apacible y cálido era una buena tarde para nuestro encuentro, quedamos en el café Pepe Botella, en la plaza de Malasaña. 
  Poco o mucho teníamos que contarnos salvo asuntos de índole personal que nos unían en común circunstancia y que se aceptan estoicamente mientras disfrutábamos de las atenciones que los gorrones gorriones acostumbran a todos con su presencia hacia las migas de la mesas; el hambre puede más que el miedo. Esta aptitud civilizada define el carácter asentado del pueblo madrileño; detalle que refleja simbiosis y preocupación del medio.
  
  Él en ésta, su obra, supera y sobresale ya la madurez con que es capaz de sorprender, rompiendo la aparente quietud de la gente que viaja sumergida en los túneles de la vida. 
  La charla, el paseo, las palabras con Alberti, son tan amenas que, automáticamente, parece que estuvieras hablando con alguien a quien conoces de toda la vida; hay personas que generan tal confianza que estarías escuchando las historias con que su portentosa imaginación genera para  buenos guiones que  darían para ilustrar libros y, también, "cómics"o tebeos[bd]

Facía un ano e tres meses que non o vía, dende aquela vez cando entrando no metropolitano dixo:
Onte, un día apacibre e caente era unha boa tarde pra o noso encontro, ficamos no café Pepe Botella, na praza de Malasaña.
 Pouco ou moito tiñamos que contarnos salvo asuntos de índole persoal que uníannos  en cumón circunstanza e que se acetan estoicamente mentres gozabamos das atencións que os gorrons gurrions fán a todos coa súa presenza cara ás migallas da mesas; pode máis a fame co medo. Esta aptitude civilizada define o carácter asentado do pobo carpetano; detal que reflexa simbiosis e preocupación do medio. El nesta, a súa obra, supera e sobresae xa a madurez con que é capaz de sorprender, rompendo a aparente quietud da xente que viaxa mergullada nos túneles da vida. A chalra, o barzón, as parolas con Alberti, son tan amenas que, automáticamente, parezme que estiveses falando con alguén a quen coñeces de tuda a vida; hai persoas que xeran confianza tal que estarías escoitando as historias con que a súa portentosa imaxinación xera pra bos guions que darían para ilustrar libros e, tamén, "cómics" ou tebeos[bd]

21/3/13

FUNICULAR...

[Medidas: 42x29´7. Ao meu agasallado amigo Pedro Alves]



...Lisboa fai máis de vinte anos
E entón subín nel e camiñei uns pasos 
sobor a cima dunhas rúas empedradas 
Acadando nun muro mirei cara aos lados 
vin a orixe imaxinándoas acimentadas[VdB]

E non voltei...
Y no regresé...


Y entonces subí en él y caminé unos pasos 
sobre la cima de unas calles empedradas
Esperando en un muro miré hacia los lados 
vi su origen imaginándolas cementadas[BdV]

16/3/13

Seudónimos [O guicho ascondido foi unha volta na sorte; o pando]

[Medidas:42x29´7..Ao meu agasallado raúl, músico e compositor]

















Só mostrámosnos ante os demais cando
sabemos que eles gardan noso *espazo

Sólo nos mostramos ante los demás cuando
sabemos que ellos guardan nuestro *espacio

*Ceibedade/Libertad

13/3/13

DÉJÀ VU...Otro pie [Outro pé?]

[Medidas: 42x29´7...Ao meu agasallado amigo Carmar]




















Xa pasei por eiquí, 
foi unha segunda volta
foi un déjà vu"
Ya pasé por aquí,
fue una segunda vuelta
fue un "déjà vu"...


O tempo aprema e as choivas non cesan, a primaveira está perta
e calzaremos botas estrañas de tanto tempo sen montaña.
Zapatillas escadadoras pra desesperadas rochas ásparas...
O tempo vénse enriba coma unha treboada
de quefaceres que non rematan, tras outras cada hora, día, somana.
O tempo que non cella baixo a campá, baixo tella molla[bd]

18/2/13

Tiempo enjaulado...O TEMPO NA PANTERMA. Apareció como una exhalación [Coma fuxiu unha estrela lixeira. Tenho unha door]


Ficaría ameigado a súa viravolta... :)


















Sytax-Pride

  E correndo colleu, do azucreiro, un punado dicíndonos a tudos que ía  a adensar o mar. Pouco lle parescía pois segundo contoulle un cociñeiro con ela sería máis salgada. 
Un traspés cunha buguina detíveo e tendeu sopor a ardente area a súa manchea que ficaron sin xeito amostragados
Hoxe segue, ficando apareza unha das súas comentas,  con aquela babinha da comisura dos belfros mentres lle pasa a lingua, cada día, ao seu amuleto de rocha transparente...
Sal xema ou vidro... [d:D´]
Deica

  Y corriendo cogió, del azucarero, un puñado diciéndonos a todos que iba a espesar la mar. Poco le parecía pues según le contó un cocinero con ella sería todavía más sabrosa.
Un tropezón con una caracola lo detuvo y tendió sobre la ardiente arena su montón que quedó derramado.
Hoy sigue, esperando aparezca uno de sus comentarios, con aquella babilla de la comisura de los labios mientras le pasa la lengua, cada día, a su talismán de (cristal) roca transparente
Sal gema o vidrio...
Hasta.

[Coio, seixo, xeixo, croio.
Guijarro, seijo, cuarzo, canto]


Ahora termino la entrada y la continúo con lo que más o menos puso en su momento. Valga esto como una forma de recordarla, de tenerla en el recuerdo.
fue estupendo leer ese océano de "praias e sal, de peiraos e rúas, de brancos  e petros". De poesía sensitiva, a gritos dicha:

Recoje un trozo de los escombros de tu cerebro,
lánzalo, rompe la ventana, 
libera tu alma enjaulada. 
Vuelas.
Dibuja las paredes de tu cráneo 
Abriendo ventanas al futuro. 
Cierra los ojos sin dejar de mirar. 
Mira, sin cerrar los ojos frente a la verdad. 
No pises la línea que todos continúan. 
No busques ser correcto para todas las miradas. 
No vivas preso de los minutos y de las malas caras. 
Actúa. 
Nos sigas mis pautas- 
Huye. 
Libérate.

Y me gustó mucho...