27/10/13

La Pedriza: ENTRE BRUMAS...[¿Entre bromas?]



Marble Sounds - The Days We Care About 

Forzado e preso por sensacións de soidade insuperábels acompañoume durante boa parte da mañá; case toda a tarde.
Deitada nun costado a lúa xa tombada mentres acadaba avisos dun amencer que lle dese licenza pra ver outras terras e deixase paso a sabas e veos.
Visillos por diante correndo constantes permitíronme ver entre craros o espello da auga abaixo. Entre eles, rochas; entre elas, sendas; entre lixos e trapalladas que botei un bocado aos pés dun paquidermo de dermis áspara e tempre quedo.
No carreiro  Maeso atópome tirando tanto máis que cento e a cada nova troca e é diferente o que antes foi, agora xa non era.
Reportaxe, 
chiculatiña e  plátano de merenda.
Un novo continuo, continúo, ao alcontro de escadadores aos que únome e mentres marco o camiño adianto que sendo á esquerda enfróntome pola outra a unha diaclasa perfecta pra deixar sobor os meus ombreiros as súas pegadas tras sacarme, na casa, a camiseta. Raementos, forza, empuxe, empotramento, mordicadas, periza e testudez como aquelas godallas que apancándose deixan feridas nas súas cacholas e marcas entre xaras. d:D´






           
      

 






Forzado por sensaciones de soledad  insuperables me acompañó durante buena parte de la mañana; casi toda la tarde.
Acostada en un costado la luna ya tumbada mientras esperaba avisos de un amanecer que le diera permiso para ver otras tierras y dejase paso a sábanas y velos.
Visillos por delante corriendo constantes me permitieron ver entre claros el espejo del agua abajo. Entre ellos, rocas; entre ellas, sendas; entresijos y zarandajas que eché un bocado a los pies de un paquidermo de dermis áspera y temple quieto. 
En la senda Maeso me encuentro disparando tanto más que ciento y a cada nueva cambia y es diferente lo que antes fue, ahora ya no era.
Reportaje, chocolatina y plátano de merienda.
Un nuevo continuo, continúo,  al encuentro de escaladores a los que me uno y  mientras marco el camino adelanto que siendo a la izquierda me enfrento por la otra a una diaclasa perfecta para dejar sobre mis hombros sus huellas tras sacarme, en casa,  la camiseta. Roces, fuerza, empuje, empotramiento, mordiscos, destreza y tozudez como aquellas cabras que golpeándose dejan improntas en sus cabezas y marcas entre jaras.d:D¨

25/10/13

EL FINAL ESTÁ CERCA...[Eduardo Cruz Acillona]

[Eduardo Cruz Acillona y Marcelo, durante la presentación del libro]



[Eduardo Cruz y Helena Cosano]
  Cuando llegamos el dinosaurio ya no estaba; o demasiado temprano o muy tarde para tal suceso.
  Convocaban a las ocho. 
Mi habitual puntualidad se vio sacudida por una sensación de desconcierto, luego desvanecida cuando llegó Eduardo Cruz Acillona. Eran las ocho y dos minutos.
   Dos tercios de Mahou y unas firmas para el registro, en el libro
Pasado el tiempo comenzaron llegando todos ellos y muchos más.
    La lectura, mientras se hacía la hora prevista, me duró un tercio...de cerveza y otro tanto del que me llevaría para los ratos de metro. No fue así.  Finalizada a carcajada silenciosa le pedí otro que no fuera el mismo. En todos los que traía ponía exactamente igual: El final está cerca...!
Y tanto que lo estaba, cuando lo alcancé por su última hoja me di cuenta que era verdad; el dinosaurio aún estaba allí sobre un lecho de buenos microrrelatos.

Qué gran verdad, y qué gran profeta este Eduardo, qué Cruz.

El final está cerca...

Depende:
[Si lo tienes a mano sí, sino habrá que ir a por él]

Un libro que se lee en menos de lo que podrías llegar a imaginar.
Merece la pena y el afeitado al despertar recién levantado
Dalila se lo demostró a un Sansón beodo al que le tomó el pelo. Bien hubiera sido su deseo.
Qué pena, él se lo perdió.




Bar  Diablos Azules
Apodaca 6
 Metro: Tribunal



22/10/13

OSCAR ESTRUGA. [Exposición...AGUAFUERTES]



Óscar Estruga:

Grabados:
Hasta el 5 de noviembre 2013

Galería José Rincón:

C/Valverde 39, bajo izq.
28004 Madrid
[Metro Tribunal]






Del bronce maestro, escultor; 
experto artista grabador, pintor e ilustrador. Erudito de la tragedia griega y del mito.
Algunos que conocemos a Óscar sabemos lo que es mudar la piel de camiseta dejándome que la suya fuera musa durante una hora de temperamental muda.
Risas y admiración; 
sonrisas distensión.
Qué algo se me impregne...d:D´

Óscar Estruga y Javier Krahe  con unos amigos.














Javier Krahe: Eros y la civilización



  

Del bronze mestre, escultor;
expert artista gravador, pintor i il.lustrador. Erudit de la tragèdia grega i del mite.
Els que coneixem l'Òscar sabem el que és canviar la pell de la samarreta, deixant que la seva fóra musa durant una hora de muda.
Riure i admiració;
somriures distensió.
Que quelcom s'impregni...[Sincopada]


Javier Krahe: Los caminos del señor






Pasifae















Breve nota de a pie o andando:
Javier Krahe falleció el 12 de julio de 2015, siendo su cumpleaños el 30 de marzo, por lo que hoy, día 22 de abril de 2020, tendría 76 años. Susana Estruga es hija de Óscar Estruga, sobrina de Javier que es cuñado de Óscar. Cuando me encontraba realizando este reportaje, nos intercambiamos las camisetas que llevábamos. La mía con "payasos en blanco y negro" se la puso Óscar y yo me puse la suya que era blanquecina, muy del estilo de Picasso. Como nadie me hizo la foto con ella, sólo yo le hice la foto a Óscar. Incluso Javier se echó un pitillo al pulmón mientras reía...
En fin, son cosas que suelen pasar...que les hago fotos a todos y nadie me las hace a mí.
En fin, qué le vamos a hacer.





[Traducción en lengua catalana: Sincopada
Gracias, cómo siempre,  por tus arreglos técnicos]

16/10/13

TEMOR...[Agrocibe Aegeritas]...Tempus fungit

[Medidas: 42x29´7.(27oct13) Grabados serie: "Qué pasa tronco" ]
[Albertucho - Capitán Cobarde - ]



Llegan los tiempos oscuros para los seres inmaduros 
que siendo encontrados por otros estos sufren dolores 
desde la cabeza a los pies pasando por sus anillos.
Hay quien ya anda buscando aquellas  flores
sabrosas que de sus frutos carnosos con cestas  
y no bolsas.

Es  el ignorante, también el lego aunque a éste 
si le enseñas deja lo práctico y usa lo viejo, quien lleva
en los bolsillos plásticos para  no ser señalado
en su avaricia que si le dieran un saco 
se le quebraría del peso
Que cuanto más apaña más ansioso se pone 
y si todo el monte fuera, como dicen, esa planta
el día andaría de horas y tiempo escaso.

Sean pues y seamos equitativos 
que con una cesta ancha suficiente se recoge
y así dejamos ejemplares que continúen creciendo.
Otros pudieran entonces buscar y encontrar
pues cuando de limpiar se trata es tarea esforzada
dura y se tarda una tarde para lo que tan poco parece. d:D´


Chegan os tempos escuros para os seres inmaturos
que sendo atopados por outros estes sofren dores
dende a cachola aos pés pasando polos seus aneis.
Hai quen xa anda procurando aquelas  frores
saborosas que dos seus froitos carnudos con canastas
e non bulsas.

É o indouto , tamén o leigo aínda que a iste
si ensínaslle deixa o práctico e usa o vello, quen leva
nos petos prásticos para non ser sinalado
na súa avareza que se désenlle  un saco
crebaríaselle do peso
Que canto máis arranxa repaña máis cobizo ponse
e si todo o monte fóra, como din, esa pranta
o día andaría de horas e tempo escaso.

Sexan pois e sexamos equitativos
que cunha cesta ancha suficinte recóllese
e así deixamos exemplares que continúen crecendo.
Outros poideran entón procurar e atopar
pois cando de limpar trátase é tarefa esforzada
dura e tárdase unha tarde para o que tan pouco parece.d:D´

7/10/13

ANDRÓMEDA...[Una vez fui allí y me perdí, como no podría ser de otra forma]






Philip Glass: Truman Sleeps












Cuentos de Nocturno y Alevoso VI: 

Respiraba el pantano tanto que si teniendo sed hubiera sentido  fuera ése el motivo  para  una mañana sin rocío
No nos esperaban cuando llegamos allí.
Por el camino las distracciones, hablando, se entrecruzan perdiéndome.
- ¿Dani, hacia dónde, por allí?
- No, por la izquierda es la norma.
- Ahhh, vale...
Y seguimos conduciendo a más de ciento cincuenta  kilómetros de nuestra partida.
¿Qué nos motiva a venir aquí?
¿Quién aguanta  lentas exposiciones hasta que el destemple de las monturas va pidiendo un café para unas horas más hasta el amanecer?

Cuando llegamos no nos esperaban, como no esperábamos a esa EEI que ya casi amaneciendo asomó por el noreste reluciendo en vuelo durante minutos de cortos fotogramas,  para no deformar el firmamento...(Aunque a mí me hubiera gustado seguir su vuelo de curvatura óptica)
Pude no ver mil cosas, mas fuimos testigos de sinfín de ellas sin percatarnos de la presencia de seres diminutos que nos observaban y que él, sólo él,  retrató para arañar la realidad a montones de leyendas  que supersticiosas, en su pasado más lejano, aún lo siguen siendo en lugares tan cercanos como aldeas, villas y ciudades, sin tener en cuenta el lugar del mundo.
Un mar de nubes acumuladas, más que decorativas, produciendo sombras en tierras sedientas, se ciernen indicando si van o no cargadas. Bajo ellas esperan los musgos, correhuelas, algas, líquenes y arcillas llenen sus esponjosas hojas que gustan estar sumergidas.
Vemos un mar de nieblas allá arriba, del agua por encima, sobre nuestras cabezas, un mar de plantas pacientes esperando las contengan... El pantano respira, la noche es tan cálida que se empañan los procesadores, se calientan y ya pasada de madrugada la media se destempla la COSA, esa, del pantano y su espejo comienza a reflejar lo que en profundidad somera viene desde el más lejano espacio. Despacio...
Despacio.
Ahora ya podemos tocarlas con la mano sin temor a quemarnos por sus miles de grados. Años luz, cientos, se miran en el agua que mansa recoge el brillar nervioso de montones de ellas y los destellos de aviones que vagan buscando asfaltos trasatlánticos...La lámina se limpia  y lo que antes era ciénaga donde crían anfibios la  veo ahora desde otro punto de vista más clara y junto a la presa en esa zona me defino parvo más allá de las dos dimensiones.

El cielo. Noche estrellada, como aquel conejo vela de ojos orbitando aplastados sin conocer el equinoccio de su vida.
Andrómeda señalada sobrevolándola un satélite fugaz que haciendo su georrecorrido típico pasa en ese instante desapercibido.

Y yo cada día sé menos...
Estación Espacial Internacional.
Estela de avión, con su característico parpadeo.

Contos de Noituno e Aleivosio VI:

Respiraba o encoro tanto que si tendo sede sentise fose ise o motivo pra unha mañá sen orballo.
Non nos acadaban  cando chegamos alí.
Polo camiño as distraccións, falando, entretrócanse  perdéndome.
- Dani, cara a onde, por alí?
- Non, pola esquerda é a norma.
- Ahhh, xa...
E seguimos conducindo a máis de cento cinconta quilómetros da nosa saída.
Que nos afouta a vir  eiquí?
Quen aguanta  miudinhas exposicións ata que o destempre das monturas vai pedindo un café pra unhas horas máis ata o amencer?
Cando chegamos non nos asperaban, como non acadábamos  a esa E.E.I. que xa case alborecendo asomou  polo noreste coruscando en voo durante minutos de curtos daguerrogramas, pra non deturpar  o firmamento...(Aínda que a min gostoume seguir o seu voo de curvatura óptica)
Puiden non ver mil cousas, mais fomos testemuñas de sinfín  delas  sen decatarmos da presenza de cativos seres  que ollábannos e que il, só el,  retratou pra rabuñar a realidade a varrer de lendas que supersticiosas,  no seu pasado máis afastado, aínda o seguen sendo en luares tan pretos  coma  aldeias, vilas e cidades, sen ter en conta o luar do mondo.
Un mar de nubres amoreadas, máis que decorativas, producindo tebras  en terras sedentas,  cérnense denotando si van ou non carregadas. Baixo elas acadan  as carrizas, correolas, argazos, chantáns, acensalís,  e arxilas enchan as súas esponxosas follas que chistan estar mergulladas.
Vemos un mar de néboas alá derriba, da auga por riba, encol das nosas cacholas, un mar de prantas pacentes asperando conténhanas... O encoro respira, a noite é tan cálida que empánanse os procesadores, quéntanse e xa pasada da mardugada  a media  destémprase a COUSA, esa, do encoro e o seu espello comeza a reflectir o que en profundidade someira vén dende o máis afastado espazo. Amodo...
Amodo.
Agora xa podemos tocalas coa man sen temor a queimarnos polos seus miles de grados. Anos luz, centos, míranse na  auga que mansa recolle o tremelucir  axitado  de cheas delas e os escintileos de avións que vagan atopando piches trasatlánticos...A lámina límpase e o que antes era cénaga onde crían anfibios véxoa agora dende outro enfoque máis clara e xunto á vaira nesa banda defínome parvo máis aló das dúas dimensións.

O ceo. Noite estrelada, como aquel coello vela de ollos orbitando esmagados sen coñecer o equinoccio da súa vida.
Andrómeda sinalada sobrevoándoa un satélite fuxidío que facendo o seu geopercorrido propio  pasa nese ínterim  desprevido.

E eu cada día sei  menos...d:D´